Η Ανάσταση… Έρχεται(;) του Γρ. Αγγελίδη

Η γιορτή του Πάσχα τέλειωσε. Το θείο πάθος κορυφώθηκε με τη σταύρωση και ο φόβος του θανάτου νικήθηκε με την Ανάσταση. Ο οβελίας σουβλίστηκε και καταναλώθηκε. Πέρα όμως από το θρησκευτικό-εορταστικό πλαίσιο το πάθος και η σταύρωση συντελούνται χωρίς να διαφαίνεται η έστω και αμυδρή ελπίδα της Ανάστασης.

Αν μπορούμε κάτι να κρατήσουμε από θρησκευτικά κείμενα ή ακόμα από ταινίες και ντοκιμαντέρ, τα οποία παραδοσιακά προβάλλονται τις ημέρες των εορτών, αυτό θα μπορούσε να είναι η θέληση του ίδιου του Ιησού Χριστού να αλλάξει την κοινωνία στην οποία εκείνη την περίοδο ζούσε. Με μία σύντομη ματιά φανερώνονται οι ομοιότητες εκείνης της εποχής με τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας. Παρηκμασμένοι θεσμοί, λαός κουρασμένος και απελπισμένος, εξαιρετικά άσχημη οκονομική κατάσταση,πολυπολιτισμική κοινωνία, η οποία δεν προέκυψε με τη συνέναιση των αυτοχθόνων κατοίκων, οι τοπικοί ηγεμόνες ανίκανοι να διαχειριστούν τα πράγματα. Ακόμα και η ρωμαϊκή κατοχή της Ιουδαίας θα μπορούσε(τραβώντας λίγο το σκοινί) να παρομοιαστεί με την υψηλή εποπτεία που ασκούν στην Ελλάδα η Ένωση και το Δ.Ν.Τ.

Στην κατάσταση αυτή εμφανίζεται στη μεν Ιουδαία ένας άνθρωπος ταπεινής καταγωγής, ο οποίος προσφέρει μία διαφορετική φιλοσοφία και έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής(εφικτό ίσως). Ο τρόπος που προσεγγίζει τις μάζες είναι απλός. Γίνεται ένα μαζί τους, κατανοεί και ακούει τα προβλήματά τους δίνοντας ουσιαστική παρηγοριά και μία νέα οπτική στα πράγματα. Στη διδασκαλία του ,εκτός από τα νεωτερικά στοιχεία, χρησιμοποεί και παραδοσιακές εβραϊκές διδαχές, όπως το όνειρο της έλευσης του Μεσσία. ‘Ετσι γνωρίζει τεράστια απήχηση, η τότε ελίτ, πρωτίστως θρησκευτική, δευτερευόντως πολιτική ανησυχεί. Όλα όσα πρεσβεύει κλονίζονται, η επιρροή της μειώνεται και φαυλότητά της αποκαλύπτεται. Τι κάνει ως αντίδραση; Συλλαμβάνει το «εξτρεμιστή» όπως τον χαρακτήριζε Ιησού και με τη βοήθεια του κατακτητή(Ρωμαίοι), του οποίου τα συμφέροντα επίσης βρίσκονταν σε κίνδυνο τον σταυρώνει. Ωστόσο παρά το άδοξο τέλος του ο Ιησούς άλλαξε εν τέλει τον κόσμο(προς ποια κατεύθυνση κρίνεται ανάλογα την οπτική). Στη δική μας περίπτωση τι συμβαίνει;

Η χώρα τα τελευταία εφτά(!) πλέον χρόνια βρίσκεται κάτω από το επαχθές καθεστώς των Μνημονίων. Ο λαός υποφέρει έχοντας πλρώσει βαριά(ίσως κατά ένα μέρος τις αμαρτίες του παρελθόντος) το τίμημα αυτού του καθεστώτος. Μεσσίες εμφανίστηκαν, τους παραδώθηκαν τα κλειδιά και μέχρι στιγμής απογοητεύουν στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος αυτών που υποτίθεται ότι θα άλλαζαν. Επομένως το πάθος παρατείνεται και η σταύρωση γίνεται περισσότερο μαρτυρική. Για την έλευση όμως της Ανάστασης τι χρειάζεται; Μήπως ένα θαύμα ή κάποιον να κατέβει από τον ουρανό;

Προφανώς όχι. Αλλά αυτό που θα μπορούσε να μείνει από το παράδειγμα του Ιησού είναι το πρότυπο του ηγέτη με καθαρό πνεύμα, συγκεκριμένη φιλοσοφία και ξεκάθαρο στόχο.  Ένα από τα κυριότερα ελλείματα του πολιτικού συστήματος είναι η έλλειψη έστω μίας ηγετικής φυσιογνωμίας. Ενός ανθρώπου που να μην προσεγγίζει τους πολίτες ως ψήφους, ούτε να αυτοπροβάλλεται ως σωτήρας. Με ήπια ρητορική, η οποία θα αναλύει τα προβλήματα και θα δίνει λύσεις. Στόχος του οποίου δεν μπορεί να είναι η πόλωση και η δημιουργία συγχησης στο μυαλό του κόσμου. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό να προέρχεται ούτε από τζάκι, ούτε να διαθέτει έναν ολόκληρο μηχανισμό από πίσω του. Για να αναδειθεί όμως ένας τέτοιος ηγέτης χρειάζονται πολίτες κατάλληλοι για να τον αναδείξουν.

Ως πολίτες η βαθμολογία μας είναι κάτω από τη βάση. Σίγουρα το πολιτικό σύστημα είναι χρεωκοπημένο, η επιβίωση δεν είναι δεδομένη και τα προσωπικά προβλήματα του καθενός είναι τεράστια. Αλλά όσο αφήνουμε τη χώρα , τόσο μας αφήνει και αυτή. Όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής συμμετοχής, αλλά σε κάτι πολύ βαθύτερο. Χάνουμε την ουσία και μένουμε στην επιφάνεια. Ακούμε μία ομιλία και αυτό που μένει είναι πόσο χρήματα ειπώθηκε ότι θα δοθούν. Αρεσκόμαστε στα μεγάλα λόγια και αγνοούμε το επιχείρημα. Δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη σκέψη. Τέσσερεις εκλογικές αναμερήσεις από το 2014 μέχρι σήμερα περάσανε με θέμα το μνημόνιο. Χωρίς αναφορά σε υγεία, παιδεία, εξωτερική πολιτική, τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν υπήρχε λέξη για τίποτα άλλο εκτός από το ποιος θα διαπραγματευτεί καλύτερα. Μπορούμε ως πολίτες να το ανεχτούμε αυτό; Διότι εν γνώσει μας έγινε και γίνεται. Κλεινόμαστε σε ένα ζήτημα και ξεχνάμε τη γενική εικόνα. Είναι χρήσιμο να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί στη κρίση μας και να βλέπουμε τι κρύβεται πίσω από το φαίνεσθαι. Εγκαταλείπουμε τη χώρα με τη δικαιολογία του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, ενώ εμείς οι ίδιοι ως πολίτες έχουμε χρεωκοπήσει πρώτα.

Δεν είναι εύκολο να αναδειχθεί ένας ηγέτης που μπορεί να δώσει όραμα. Ακόμα πιο δύσκολα μια βασανισμένη ψυχή μπορεί να αφήσει στην άκρη τις δύσκολες ώρες που ζει και να ασχοληθεί με ζητήματα που αυτή τη στιγμή φαντάζουν απόμακρα. Ωστόσο όσο απέχουμε και αδιαφορούμε τόσο περισσότερο χειραγωγούμαστε και σε τόσο μεγαλύτερη ένδεια θα πέφτουμε. Την αφύπνιση της συνείδησης δεν την οφείλει μόνο ο καθένας στον εαυτό του για τον αγώνα που έδωσε,  αλλά κυρίως για τα παιδιά του και τις γενιές που έρχονται.