Η Δέσποινα Γιαννακοπούλου είναι κάτοικος Σίνδου, μαθήτρια στο 1ο ΓΕ.Λ Εχεδώρου (Σίνδου) και μας απέστειλε προς δημοσίευση τα δύο αυτά της ποιήματα και την ευχαριστούμε θερμά.
Καλή ανάγνωση!
Αντίο σας λοιπόν
Με πληγώνει που ένας-ένας χάνονται
ξέπνοια ψελλίζουν ένα αντίο και παίρνουν άλλους δρόμους.
Δίχως μια αγκαλιά, ένα φιλί και μια παραπανίσια κουβέντα.
Σκορπίστηκαν όλοι τους σε άκρες του κόσμου και πέλαγα
δίχως στόχους και όνειρα.
Πιστεύοντας ακράδαντα πως κάπου στα ξένα
θα βρούνε την ευτυχία που τόσο πόθησαν
Μα ευτυχούν μονάχα εκείνοι
που την ευτυχία τους την κρύβουν στις αποσκευές
φοβούμενοι πως εδώ που βρίσκονται κανείς δε θα τους αναγνωρίσει το
δικαίωμα σε αυτή
και έτοιμοι να την απελευθερώσουν στη νέα πατρίδα πορεύονται.
Με πληγώνει που ένας ένας χάνονται προτού αγαπηθούν όσο τους αξίζει
πριν κερδίσουν όσα τους αντιστοιχούν
πριν χαθούν σε ένα βλέμμα.
Οι έχοντες τάσεις φυγής ποτέ δε θα βρούνε πατρίδα
γιατί ποτέ δεν θα βρουν ανθρώπους,
κι αν βρουν θα ψελλίσουν ένα αντίο και θα φύγουν,
Δεν μπόρεσα στιγμή να τους κρατήσω παραπάνω!
Τρέχουν κυνηγημένοι από σκιές.
Κι εγώ εδώ να τους αγαπώ! Μα πόσο τους αγάπησα θεέ μου!
Αντίο σας λοιπόν!
Το δείλι
Χαμένο πήγε και αυτό το δείλι
με χρυσαφί ανταύγειες και καφεκόκκινα χείλη ήταν προικισμένο.
Μονάχα εκείνοι που με τα χρώματά του γράφουν ποιήματα το χάζεψαν.
Οι υπόλοιποι πλανήθηκαν απ τη μαγεία της στιγμής και έπλασαν όνειρα.
Χαμένο πήγε και αυτό το δείλι.
Ίσως μαζί του χάθηκαν οι έρωτες και οι καλλιτέχνες
γιατί σαν έφυγε τα πουλιά του τραγουδούσαν μοιρολόι.
Τούτο ήταν το τελευταίο μας δείλι.
Από αύριο τρελοί και ημίτυφλοι
μήτε θα λογαριάζουμε πως του χρωστάμε βραχύχρονες πνοές.
Αντίο ομορφιά του κόσμου.
Αύριο σαν φανείς φίλα μας στο μέτωπο,
γνωστοποιώντας μας πως πλέον χάσαμε την όραση.
Χάσαμε και αυτό το δείλι.
Χιλιάδες ακόμα το συνόδεψαν
κι εμείς πνοές, συνοδοιπόροι στο μικρό αυτό ταξίδι του
-τουλάχιστον για όσο ακόμα την πνοή μας επιτρέπουνε.
