Ποιός φταίει για την τρομοκρατία; Γράφει ο Γρηγόρης Αγγελίδης
Η Ευρώπη εδώ και αρκετό καιρό ζει μέσα στο φόβο και την αγωνία. Το χτύπημα στο Παρίσι πριν από μερικούς μήνες, αυτό των Βρυξελών και φυσικά τα χτυπήματα στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και αυτή (15/7/2016) στη Νίκαια εγείρουν ερωτήματα και ανησυχίες. Εκατοντάδες αθώες ψυχές χάνονται, χωρίς κανείς να ξέρει ποιο είναι το σφάλμα τους. Οι κυβερνήσεις στέκουν ανήμπορες και ανίκανες να προστατεύσουν τους πολίτες τους. Ποιος φταίει λοιπόν για την τρομοκρατία;
Ιδεολογία – Θρησκευτικός Φανατισμός
Τα χτυπήματα τα οποία συνταράσσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο προέρχονται κυρίως από μουσουλμάνους, οι οποίοι έχουν ασπαστεί με πάθος ένα συγκεκριμένο κομμάτι του Ισλάμ, όπως αυτό ερμηνεύεται από συγκεκριμένους κληρικούς. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται μία πρώτη αιτία. Από το σύνολο της διδασκαλίας της Ισλαμικής θρησκείας επιλέγονται συγκεκριμένα σημεία(π.χ ο πόλεμος κατά των άπιστων), στα οποία δίνεται μία ερμηνεία, η οποία εμποτίζεται με στοιχεία μίσους και φανατισμού. Οι ερμηνείες αυτές δεν είναι καρπός συνολικής-κριτικής μελέτης της διδασκαλίας, αλλά προσωπικές προσεγγίσεις του εκάστοτε ιερέα. Το πρόβλημα βαθαίνει από τη στιγμή που περιθωριακές-εξτρεμιστικές ομάδες υιοθετούν τις αντιλήψεις αυτές και τις διαδίδουν σε πλατιές λαϊκές μάζες. Ο συνδυασμός των ακραίων αντιλήψεων με την παραίνεση σε βία, γίνεται η πρώτη μήτρα αυτού του είδους της τρομοκρατίας.
Αραβική Άνοιξη – Χειμώνας
Την άνοιξη του 2011 ξέσπασαν σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής διαδηλώσεις με σκοπό την ανατροπή των απολυταρχικών καθεστώτων που είχαν επιβληθεί σε αυτές από την αυγή της γέννησής τους. Οι διαδηλώσεις αυτές γρήγορα εξελίχθηκαν σε εξεγέρσεις για τη αποτίναξη του ζυγού. Όμως ό,τι (σχετικά) αυθόρμητα ξεκίνησε από τον ίδιο το λαό, με τη παρέμβαση των δυτικών δυνάμεων έγινε χώρος ανάπτυξης των παραπάνω περιθωριακών-εξτρεμιστικών δυνάμεων. Εκμεταλευόμενες την αποσύνθεση των δυνάμεων καταστολής και αξιοποιώντας τους πόρους που είχαν εξασφαλίσει, οι συγκεκριμένες δυνάμεις αναδύθηκαν από τη γη. Έτσι ξεκίνησαν την επιχείρηση εκδίκησης, όλων όσων επί χρόνια τους κυνηγούσαν. Οι δυνάμεις αυτές υπήρχαν πάντα, αλλά λόγω των καθεστώτων βρίσκονταν σε μόνιμη καταστολή. Μέσω του ένοπλου αγώνα το ιδεολόγημα που χτίστηκε πάνω σε ένα κομμάτι της ισλαμικής θρησκείας απέκτησε σκοπό. Όχι μόνο οι εγχώριοι δυνάστες, αλλά και οι όπου γης άπιστοι θα πλήρωναν για τα εγκλήματά τους κατά των μουσουλμάνων. Φυσικά το μεγαλεπίβολο σχέδιο ολοκληρώνεται με τη δημιουργία του Χαλιφάτου του Ιράκ και του Λεβάντε. Με τον τρόπο αυτόο αγώνας για την ελευθερία των αραβικών λαών μετατράπηκε σε ένα άγριο κυνηγητό εκδίκησης με σαφείς επεκτατικές τάσεις και πέρα από τα όρια της Μέσης Ανατολής. Αν κάποιος ρίξει μια ματιά σήμερα(5 χρόνια μετά) στα κράτη όπου εξελίχθηκε η Αραβική Άνοιξη, θα δει μόνο ερείπια και θάνατο. Επομένως περισσότερο έγκυρος θα ήταν ο τίτλος Αραβικός Χειμώνας.
Η αποτυχία του Δυτικού προτύπου
Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω εύλογα αναρωτιέται πως σχετίζονται με την Ευρώπη ή την Αμερική, όπου γίνονται οι επιθέσεις. Η απάντηση είναι τόσο απλή, όσο και σύνθετη. Τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική κατοικούν μεγάλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί. Ειδικά για την περίπτωση της δική μας ηπείρου, η πλειοψηφία κατοικεί στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης(Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία). Οι συνθηκές ζωής τους σε καμία περίπτωση δεν ορίζονται ως καλές. Παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, μένουν απομονωμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό(στυλ γκέτο) και τα παιδιά παρουσιάζουν τα μεγαλύτερα ποσοστά αναλφαβιτησμού. Επιπλέον σπάνια λαμβάνουν την υπηκοότητα της χώρας όπου κατοικούν, ακόμα και αν έχουν γεννηθεί εκεί, ενώ η συμμετοχή τους στα κοινά είναι ανύπαρκτη, καθώς δεν διαθέτουν σε πολλές περιπτώσεις το δικαίωμα ψήφου. Σε αυτά συνυπολογίζονται και οι μη φιλικές διαθέσεις του γηγενούς πληθυσμού προς αυτούς, που σε χώρες όπως η Γερμανία μετατρέπονται σε βίαιες ενέργειες εναντίον τους(βλέπε κίνημα PEGIDA). Οι ηγεσίες όχι μόνο αδιαφορούν, αλλά είναι απρόθυμες να βελτιώσουν το βιωτικό τους επίπεδο, αλλά ούτε και να προστατεύσει τη θρησκευτική τους ελευθερία, κάτι που αποτελεί πάγιο αίτημά τους. Η αποτυχία αυτή του δυτικού προτύπου να τους εντάξει στη κοινωνία και να τους αντιμετωπίσει με ισονομία, ωθεί πολλούς από αυτούς να ριζοσπαστικοποιηθούν και να ενταχθούν στις περιθωριακές-εξτρεμιστικές ομάδες, όπου και αν αυτές βρίσκονται. Με τον τρόπο αυτό η τρομοκρατία φτάνει στη πόρτα του «ελεύθερου κόσμου», ο οποίος κατά τα άλλα προασπίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και προσφέρει οικονομική ευημερία σε όλους.
Η τρομοκρατία έχει πολλές εκφάνσεις και ακόμα περισσότερες αιτίες. Για να βρεθούν και να γίνουν αντιληπτές χρειάζεται να ανοίξει ο διάλογος και να οπλιστούμε όλοι με κριτική-συνθετική σκέψη και ψυχραιμία . Δεν φταίει μόνο ο επιτηθέμενος, αλλά και αυτός που τον ώθησε εκεί. Στο παρόν κείμενο έγινε μία ελάχιστη κατηγοριοποίηση και ανάλυση ορισμένων μόνο αιτιών, σύμφωνα με τον γράφοντα. Κάθε σκέψη, σχόλιο ή πρόταση είναι πάντοτε ευπρόσδεκτα και αναγκαία.
Υ.Γ: Δεν πρέπει να λησμονούμε και τις αθώες ψυχές που χάθηκαν στις επιθέσεις στις Η.Π.Α
Γρηγόρης Αγγελίδης
