Το 1ο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποντιακός Ελληνισμός: «μνήμες και όνειρα, παρελθόν, παρόν και μέλλον» κέρδισε το 1ο ΕΠΑ.Λ Σίνδου σε συνεργασία με το ΤΕΣΕΚ Λάρνακας.
Στα πλαίσια του διαγωνισμού οι μαθητές του σχολείου πραγματοποίησαν ένα αφιέρωμα στον Ποντιακό Ελληνισμό με τίτλο: «Πόντος. Γη των αισθήσεων, χάδι και αγκάθι της ψυχής».
Ακολουθεί το κείμενο του 1ου ΕΠΑ.Λ Σίνδου, το οποίο διακρίθηκε:
«Πόντος. Γη των αισθήσεων, χάδι και αγκάθι της ψυχής»
♫ «Πατρίδα ‘μ αραεύω σε» “Με τί επιδέξιο καμάρι ήξερε η γιαγιά μου ν’ αποφλοιώνει την πατρίδα και καρφωμένη στο πιρούνι μου, την μετάγγιζε στο στόμα, γεύση κορυφαία της καταβολής μου“.
O Πόντιος ποιητής, Κώστας Διαμαντίδης, απεικονίζει στο ακέραιο την αγάπη των Ποντίων επιγόνων για την προγονική πατρίδα που δεν γνώρισαν. Είναι αλήθεια πως οι Πόντιοι της δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς αγάπησαν την προγονική γη, με την ίδια ζέση, όπως οι ξεριζωμένοι πρόγονοί τους. Τραγουδούν τα τραγούδια της, που μιλούν για εκείνα τα “ρασία”, που αν και δεν τα ‘δαν ποτέ, ωστόσο είναι γερά αποτυπωμένα στη μνήμη τους από τις αφηγήσεις της πρώτης γενιάς.
Το μίσος ξεψυχά. Η λύρα το πολιορκεί.
Το δοξάρι βγαίνει από το θηκάρι και ξεθάβει μνήμες… στον Πόντο.
Καρά Ντενίζ το λεν τ’ αδέρφια της ψυχής.
Δε χάνεται το πνεύμα και η μνημοσύνη του γενέθλιου χώματος.
Με τις εικόνες των παλιών, τα δάκρυα, την ελπίδα …
«”Εν αρχή ην ο πόντος” και για κάθε Πόντιο και για κάθε Μικρασιάτη ο πόνος είναι έντονος. Γιατί ο Πόντος υπήρχε από την εποχή του Ησιόδου, από την Αργοναυτική εκστρατεία, από την Ιωλκό και την Κύρου Ανάβαση, μιλάμε για Ελληνισμό, για αποικίες, για έντονη ελληνική παρουσία χιλιάδων χρόνων στην περιοχή, που ξεκληρίστηκε μέσα σε 10 χρόνια. Στον Πόντο είχαμε τα πρώτα ελληνικά πανεπιστήμια, πριν ακόμα από την επανάσταση. Υπήρχαν παρθεναγωγεία, σχολεία και βιβλιοθήκες».
Ο Ν. Καζαντζάκης, το 1919, ως γενικός διευθυντής στο Υπουργείο Προνοίας, στάλθηκε από τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο επικεφαλής της αποστολής στον Καύκασο, για να περισυλλέξει τους 150.000 εκεί Έλληνες. Ο ίδιος δέχθηκε την αποστολή αυτή, γιατί, όπως γράφει στο βιβλίο «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Πόνεσα την αιώνια σταυρωμένη ράτσα που κινδύνευε πάλι στο Προμηθεϊκό βουνό του Καυκάσου. Δεν ήταν ο Προμηθέας, ήταν η Ελλάδα καρφωμένη πάλι από το κράτος και τη βία στον Καύκασο … …και φωνάζει. Φωνάζει όχι τους θεούς, φωνάζει τους ανθρώπους, τα παιδιά της να τη σώσουν. Έφυγα από την Ιταλία, πέρασα από την Αθήνα, πήρα μαζί μου μια δεκαριά διαλεχτούς συνεργάτες, κι έφυγα για τον Καύκασο, να δω από κοντά πώς θα μπορέσουν να σωθούν χιλιάδες ψυχές. Από το Νότο οι Κούρδοι πετάλωναν όσους Έλληνες έπιαναν κι από το Βορρά οι Μπολσεβίκοι κατέβαιναν με φωτιά και τσεκούρι· και στη μέση οι Έλληνες του Μπατούμ, του Σοχούμ, της Τιφλίδος, του Καρς, κι όλο στένευε γύρω από το λαιμό τους η θηλιά, και περίμεναν, γυμνοί, πεινασμένοι, άρρωστοι, το θάνατο» …
Οι 150.000 επιζήσαντες, όπως αρχικά καταμετρήθηκαν από το ελληνικό κράτος, μέσα από ένα κύμα κακουχιών, άντεξαν, δημιούργησαν και μεγαλούργησαν στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Διέσωσαν στις καρδιές τους και στο πνεύμα τους την πολιτιστική τους ρίζα, την φύτεψαν και την μπόλιασαν στις κοινωνίες στις οποίες έζησαν και ζουν, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, και πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Ο γενοκτονία δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Το Ελληνικό κοινοβούλιο μόλις το 1994 θέσπισε την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο» και καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης για ολόκληρο τον Ελληνισμό.Ημέρα μνήμης για τον Ποντιακό ελληνισμό που σφαγιάσθηκε και εκδιώχθηκε την περίοδο 1914-1923, όπου εξοντώθηκαν πάνω από 350.000 Πόντιοι.
«Πόντος-Κύπρος: μια ιστορία, ένας πόνος». Η σκέψη μας οδηγείται ς σε μια διπλή διαδρομή. Μια διαδρομή μνήμης ενός πολύπαθου χώρου και ενός μαρτυρικού λαού, ο οποίος ξεριζώθηκε βάρβαρα από τις εστίες του τον 20ό αιώνα, όταν νομίσαμε πως η ανθρωπότητα ξέφυγε από την κατάσταση του πρωτογονισμού και της βαναυσότητας. Και μια διαδρομή στο παρόν και το τώρα, σε έναν άλλο ελληνικό χώρο που αγωνίζεται στον 21ο αιώνα, τον αιώνα του πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προόδου, να αποφύγει την ίδια καταστροφή.
Κύπρος και Πόντος έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Κι ο Πόντος πανάρχαια Ελληνική κοιτίδα, κι η Κύπρος, σε εξίσου νευραλγικές γεωγραφικές θέσεις. Πόντιοι – Κύπριοι. Δύναμή μας η ιστορία μας, οι ρίζες μας, το Εθνικό μας φρόνημα, η αδάμαστη Ελληνική ψυχή και το Ελληνικό πνεύμα με την παγκόσμια εκπροσώπησή του.
Όμως,
«Κάστρο σπουδαίο κι άπαρτο θα ΄ναι για πάντα ο Πόντος!»
Ευχαριστίες
Ευχαριστώ θερμά:
- τον Σύλλογο Γονέων & Κηδεμόνων μαθητών 1ου ΕΠΑ.Λ. Σίνδου,που είναι αρωγός σε κάθε δράση και προσπάθεια του σχολείου,
- τους μαθητές και μαθήτριες μας για την άψογη εμφάνισή τους,
- το ΓΕ.Λ. Σίνδου & τον δ/ντή Καρβουνιάρη Αριστείδη,
- τον συνάδελφο γυμναστή του ΓΕ.Λ. κο Κυριαζή Δημήτριο ο οποίος με ενδιαφέρον, ανέλαβε για δεύτερη φορά, να προετοιμάσει τους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα μαθητές και μαθήτριές μας.
- ιδιαίτερα τον Σύλλογο Διδασκόντων του σχολείου για την αμέριστη συμπαράστασή του και τις αγόγγυστες προσπάθειές του για τη διεκπεραίωση της δράσης αυτής.
Ευχαριστίες από καρδιάς στον Δ/ντή της ΤΕΣΕΚ Λάρνακας Μιχαήλ Κυριάκο, τους εκπαιδευτικούς Σιαμέλη Ελένη, Παππά Χρήστο, Μουγγολιά Ανδρέα, Περρέα Μαρία, Χατζηνικόλα Μαρία και όλους τους εκπαιδευτικούς της ΤΕΣΕΚ καθώς και τους μαθητές και μαθήτριες, που μας έκαναν την τιμή να συνεργαστούμε και να μοιραστούν την ιδέα τους μαζί μας.
Με Τιμή,
Η Διευθύντρια
Σαββίδου Αντιγόνη
