Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει
του Γιώργου Αρβανιτίδη
Τέσσερις δεκαετίες πέρασαν από τη μεταπολίτευση και ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να οργανώσουμε την παραγωγική διαδικασία της χώρας στη βάση ενός μακροπρόθεσμου αναπτυξιακού σχεδίου, με σαφείς στόχους, κατεύθυνση και αποτελέσματα. Τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, μάθαμε ότι για να λύσουμε το «γόρδιο δεσμό» του ελληνικού προβλήματος, δεν αρκούν συμβατικές λύσεις. Αν θέλουμε να βγάλουμε το κεφάλι από το νερό, πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τα δεδομένα μιας δύσκολης εξίσωσης, η οποία εδώ και χρόνια ρίχνει το βάρος στις περικοπές δαπανών και όχι στη δημιουργία του πλούτου που λείπει από τη χώρα.
Αν δει κανείς τη διάρθρωση του ΑΕΠ ανά κλάδο οικονομικής δραστηριότητας, θα αντιληφθεί ότι τα περιθώρια ανάπτυξης σε πολλές περιπτώσεις είναι μεγάλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρωτογενής παραγωγή. Ο πλούτος που πήραμε στο ΑΕΠ από τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τους αλιείς μας το 2015 έφτανε μόλις το 4%, σε μια χώρα που η γη της παράγει τα πάντα και σε εξαιρετική ποιότητα. Είναι προφανές ότι αυτό δεν ικανοποιεί κανέναν. Είναι επίσης προφανές ότι για να αλλάξουμε πορεία, δεν αρκεί να αυξήσουμε την παραγωγή, πρέπει παράλληλα να χτίσουμε πολιτικές που θα αυξάνουν το εισόδημα του παραγωγού. Διαφορετικά, θα φτάσουμε σε αποτελέσματα που οι αριθμοί θα ευημερούν και οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να υποφέρουν.
Ο Ελληνικός αγροδιατροφικός τομέας μπορεί. Έχουμε τα υλικά, μας λείπει όμως η συνταγή, το σχέδιο.
Δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουμε εθνική αναπτυξιακή στρατηγική αν δεν αποφασίσουμε τι παράγουμε, πως το παράγουμε και πως το πουλάμε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουμε την επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου αν δεν στηρίξουμε τα εθνικά μας προϊόντα όπως το λάδι και τη φέτα, αν δεν στηρίξουμε τα δημητριακά, το κρασί, το βαμβάκι, τα οπωροκηπευτικά, τα προϊόντα που παίρνουμε από την κτηνοτροφία και την αλιεία μας.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε ένα βήμα μπροστά από τον ανταγωνισμό αν βλέπουμε τους πόρους της ΚΑΠ μόνο ως σημειακές επιδοτήσεις και όχι ως χρηματοδοτικό εργαλείο για παραγωγική ανασυγκρότηση.
Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσουν οι νέοι άνθρωποι στην παραγωγή, όσο δεν σχεδιάζουμε ολοκληρωμένες πολιτικές για την ύπαιθρο και την ποιότητα ζωής σε αυτή.
Δεν υπάρχει περίπτωση να αυξήσουμε το εισόδημα των παραγωγών αν δεν ασχοληθούμε σοβαρά με το κόστος παραγωγής που μαζί με τις χαμηλές τιμές των προϊόντων συνθλίβει το αγροτικό εισόδημα.
Εν τέλει, δεν υπάρχει περίπτωση να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα που έχει η χώρα μας να παράγει τρόφιμα μεγάλης διατροφικής αξίας και υγιεινής αν δεν δώσουμε το δικό μας στίγμα στην παγκόσμια αγορά τροφίμων.
Γιατί, δυστυχώς, δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Άρθρο στην εφημερίδα Karfitsa, 24.12.2016
