Φασισμός. Mία έννοια που μπήκε στην καθημερινότητά μας πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, όχι γιατί τα προηγούμενα δεν υπήρχαν φασιστικές αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Πάντα υπήρχαν.Απλώς τα τελευταία χρόνια βρήκαν έκφραση, μπήκαν στη Βουλή, βγήκαν στους δρόμους, αξιώνουν πολιτικές περγαμηνές, αρθρώνουν -όσο μπορούν- δημόσιο λόγο, μοιράζουν χαστούκια μπροστά, αλλά κυρίως πίσω από τις κάμερες, δολοφονούν, κατεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, αντικαθιστούν τις υπηρεσίες της αστυνομίας. Συχνά συζητάμε για το «φαινόμενο» της Χρυσής Αυγής είτε σε μακρόσυρτες δημόσιες πολιτικές συζητήσεις, είτε σε ιδιωτικές πολιτικές συζητήσεις, είτε σε διάφορες εκδηλώσεις πολιτικού χαρακτήρα. Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που με αφορμή κάποια τέτοια συζήτηση «πέφτουμε» από τα σύννεφα όταν ανακαλύπτουμε ότι άτομα από το στενό οικογενειακό ή φιλικό κύκλο εκφράζουν ακροδεξιές-φασιστικές απόψεις. Αδιαμφισβήτητα, τα τελευταία χρόνια, με τη θλιβερή είσοδο του ναζιστικού μορφώματος στο ελληνικό κοινοβούλιο έγινε ένα «ξεσκέπασμα», πέσαν οι μάσκες που από πίσω έκρυβαν καλά φασκιωμένες ναζιστικές αντιλήψεις. Ο «εχθρός» μπορεί να βγήκε από τη φωλιά του, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι λιγότερο επικίνδυνος.
Ιδίως μάλιστα όταν εντέχνως η Χ.Α προσπαθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα από τη μια πλευρά να κρατήσει χαμηλό προφίλ σε σχέση με τη δολοφονική της δράση, ενώ δε επιχειρεί να λάβει μέρος στους αγώνες των διαφόρων κοινωνικών ομάδων δίνοντας το αντιμνημονιακό της στίγμα. Παρουσιάζεται, μάλιστα, τη συγκεκριμένη στιγμή ως αποδυναμωμένη μιας και τα ποσοστά της έχουν πέσει, σύμφωνα πάντα με τα γκάλοπ. Ωστόσο, τώρα είναι που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, διότι, τώρα ελλοχεύει ο μεγαλύτερος κίνδυνος, καθώς μόνο αποδυναμωμένη δεν είναι. Μέσα στις απεργιακές κινητοποιήσεις και στα μπλόκα των αγροτών, μέσα στις πορείες σαν μαύρη κηλίδα, έτοιμη να καπηλευτεί αγώνες που δεν της ανήκουν, που δεν τους θέλει και δεν τους πιστεύει. Καιροφυλακτεί να υφαρπάξει την οργή, την αγανάκτηση, την απογοήτευση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό και να τις μετατρέψει σε ψήφους.
Τρανταχτό παράδειγμα τέτοιας ευτελούς απόπειρας αποτέλεσε η πορεία τους για την επέτειο των Ιμίων, στην οποία μάλιστα συμμετείχαν και Γερμανοί ναζιστές που επισκέφτηκαν την Αθήνα προκειμένου να παρεβρεθούν στο πλευρό των ντόπιων ομοϊδεατών τους. Αν τυχόν βρεθείς σε κάποια σύναξή τους, παρατηρείς ότι «φορούν» ίδιες φάτσες, ίδια μπράτσα ντυμένα με μαύρα μπλουζάκια και ίδια ξυρισμένα κεφάλια που κουβαλούν ολόιδια μυαλά. Κενά και επικίνδυνα. Αν σταθείς στο βλέμμα τους, τρομάζεις.
Ωστόσο, για όλους εμάς τους υπόλοιπους που διαλέξαμε να είμαστε στο απέναντι στρατόπεδο, η ευθύνη μας δε τελειώνει εκεί. Κανείς δεν ολοκληρώνει το χρέος του δηλώνοντας απλώς και μόνο αντι-φασίστας. Πρέπει να έχουμε το νού μας δύο φορές παραπάνω, να ξεριζώσουμε από πάνω μας τόσα στερεότυπα. Να εκπαιδεύσουμε τα αυτιά μας να μη δέχονται πάσης φύσεως αμετροεπείς κορώνες. Να είμαστε δύο φορές αλληλέγγυοι. Δεν αρκεί να διαλέγεις μεριά αν δεν το αποδεικνύεις και στην πράξη. Ωστόσο, είναι μιά καλή αρχή.
Πηγή https://republicadaily.wordpress.com/2016/02/07/είναι-ο-φασισμός-ηλίθιε/
