Ένας χρόνος διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η χώρα δεν προλαβαίνει να μετρά τις πληγές της.
Μετά την τραγική «διαπραγμάτευση» που οδήγησε σε κατάρρευση της οικονομίας και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων – τα γνωστά capital controls – απειλούμαστε τώρα με νέους περιορισμούς, αυτή τη φορά στην ελεύθερη διακίνηση προσώπων εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα έχει προθεσμία 90 ημερών για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στο προσφυγικό. Σε διαφορετική περίπτωση η απειλή για διετή έξοδο από τη Συνθήκη «Σένγκεν» θα βρίσκεται στο τραπέζι.
Το ερώτημα είναι σαφές: Ποιος ευθύνεται που η χώρα βρίσκεται ξανά με την πλάτη στον τοίχο;
Υπάρχουν μια σειρά από γεγονότα τα οποία δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα θαλάσσια σύνορα είναι αδύνατον να φυλαχτούν όσο αποτελεσματικά φυλάσσονται τα χερσαία, η χώρα μας δεν έχει τις δυνατότητες να διαχειριστεί από μόνη της ένα τόσο μεγάλο προσφυγικό κύμα, ενώ η Τουρκία και αρκετές χώρες της ΕΕ δεν υλοποιούν αποτελεσματικά τις συμφωνίες.
Όλα αυτά για κάποιους αποτελούν δικαιολογίες, για άλλους διαπραγματευτικά χαρτιά. Το θέμα είναι ποια οπτική γωνία επιλέγει κανείς.
Τι όφειλε να κάνει η Κυβέρνηση;
Αρχικά να έχει πρόταση για τη διαχείριση της κρίσης. Ελλείψει τέτοιας πρότασης θα μπορούσε να υιοθετήσει προτάσεις της αντιπολίτευσης, όπως το σχέδιο «Κιβωτός» που πρότεινε η Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή την πρόταση του κ. Βενιζέλου για καταγραφή και ταυτοποίηση των προσφύγων σε πλωτά hot-spot στα παράλια της Τουρκίας.
Στην πραγματικότητα, όχι μόνο πρόταση δεν έχει, αλλά δεν μπορεί καν να υλοποιήσει τα πέντε hot-spots επί ελληνικού εδάφους για τα οποία έχει δεσμευτεί, δίνοντας λαβές στους ευρωπαίους εταίρους για απειλές και παράλογες απαιτήσεις.
Εάν η Κυβέρνηση δεν σοβαρευτεί και δεν πιέσει την Ευρώπη για ουσιαστική αντιμετώπιση του προσφυγικού, σύντομα τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά.
