Θεατρικόν έργον για δύο ρόλους εις πράξεις τρεις.
Πρωταγωνιστές
Γιώργος Πιστικούδης
Μουσταφά Έρντογλου
ΠΡΑΞΙΣ 1η
Στο χωριό Αμόριο δυτικά του Έβρου στη δική μας δυτική Θράκη το 1990 γεννιέται ο Γιώργος Πιστικούδης. Ο Γιώργος στο Αμόριο περνάει δύσκολα παιδικά χρόνια. Πέντε αδέλφια και φτώχεια και των γονέων που λένε. Αγροτικές δουλειές στην οικογένεια και λίγη κτηνοτροφία. Από μικράκι στα χωράφια ο Γιώργος, από μικράκι να βόσκει τα λιγοστά ζώα να βοηθήσει να βγει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Στο νηπιαγωγείο ο Γιώργος μαθαίνει να αγαπά την πατρίδα. Στις εθνικές γιορτές λέει με καμάρι το ποίημά του και απολαμβάνει το σκηνικό με τις ελληνικές σημαιούλες και τα πατριωτικά σκετσάκια. Στο Δημοτικό σχολείο ακούει με δέος τους δασκάλους να εκφωνούν τους πύρινους πατριωτικούς λόγους για τους ήρωες του 21 που κατατρόπωσαν τους Τούρκους και ελευθέρωσαν την Ελλάδα. Διαμορφώνεται μέσα από το καμάρι για την αρχαία και βυζαντινή Ελλάδα. Στο κατηχητικό έμαθε να αγαπά τη θρησκεία μας. Από τα μικράτα του λοιπόν ο Γιωργάκης ήταν πεπεισμένος για τη μοναδικότητα της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας. Δεν μπόρεσε να συνεχίσει στο γυμνάσιο ο Γιώργος. Έμεινε αγροτόπαιδο παλεύοντας με τη γη και τους καιρούς. Σήμερα στα 28 του, αρραβωνιασμένος με τη συγχωριανή του Μαρία, κάνει όνειρα να φτιάξει τη δική του οικογένεια και να μεγαλώσει τα παιδιά του με τις δικές του πατριωτικές και χριστιανικές αρχές.
ΠΡΑΞΙΣ 2η
Την ίδια χρονιά με το Γιώργο, δηλαδή το 1990, γεννιέται ο Μουσταφά Έρντογλου στο τουρκικό χωριό Ραχμάνκα ανατολικά του Έβρου στην τουρκική ανατολική Θράκη. Εφτά αδέλφια και από μικρός στη βιοπάλη. Στο νηπιαγωγείο θέλγεται από το σκηνικό με τις τουρκικές σημαιούλες και από τα ποιήματα και τα σκετσάκια με τα έπη των Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα στους αιώνες. Στο Δημοτικό συναρπάζεται από τους φλογερούς λόγους των δασκάλων για το πώς οι Τούρκοι το 1922 πέταξαν τους Γιουνάνηδες στη θάλασσα. Στο κατηχητικό διδάσκεται την μουσουλμανική θρησκεία και είναι πολύ περήφανος γι’ αυτήν. Είναι πεπεισμένος για τη μοναδικότητα του τουρκικού έθνους και της Μουσουλμανικής θρησκείας.
Δεν μπόρεσε να συνεχίσει τα γράμματα ο Μουσταφά. Παρέμεινε αγρότης μέχρι σήμερα που στα 28 του χρόνια παλεύει με τη γη για να τα φέρει βόλτα. Παντρεμένος με τη Φατμέ, έχει δύο μικρά αγοράκια και κάνει όνειρα να μεγαλώσει τους γιους του με τις δικές του πατριωτικές και μουσουλμανικές αρχές.
ΠΡΑΞΙΣ 3η – ΦΙΝΑΛΕ
Καλοκαίρι του 2018. Μια αερομαχία στους ουρανούς του Αιγαίου, πέφτουν πολεμικά αεροπλάνα εκατέρωθεν και η σπίθα γίνεται πυρκαγιά. Γενική επιστράτευση και στις δυο χώρες.
Θέατρο της σύγκρουσης ο Έβρος. Ξεσηκώνεται ένας κόσμος ολόκληρος. Έμποροι όπλων οσμίζονται αίμα και ακονίζουν τα νύχια τους. Προμηθευτές τρίβουν τα χέρια τους αναλογιζόμενοι πολλούς παράδες. Μεγαλοκαναλάρχες παγκοσμίως στέλνουν πολεμικούς ανταποκριτές στοχεύοντας κέρδη….πολλά κέρδη. Έξαλλοι ‘’πατριώτες’’ και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου ανατριχιάζουν στο άκουσμα των πολεμικών εμβατηρίων. Παπάδες από τη μια μεριά και χοτζάδες από την άλλην βγαίνουν απ’ τα σκοτάδια και ευλογούν όπλα για να σημαδεύουν σωστά την φρέσκια νεανική σάρκα ένθεν κακείθεν.
Ο Γιώργος σημαδεύει με το όπλο του απέναντι τον Μουσταφά. Το ίδιο όμως κάνει και ο Μουσταφά. Αδυνατούν να φανταστούν την ώρα εκείνη ότι ο παγκόσμιος και ντόπιος φασισμός τοποθέτησε χιλιάδες νεανικές ανθρώπινες υπάρξεις ως πρώτη ύλη στην κρεατομηχανή της ιστορίας. Πυροβολούν ταυτόχρονα και σκοτώνει ο ένας τον άλλον πεπεισμένοι για τη μοναδικότητα του έθνους και της θρησκείας τους, θάβοντας τα νιάτα και τα όνειρά τους.
Μέσα στον ορυμαγδό της μάχης, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει, είναι τα δάκρυα του Θεού ή Αλλάχ, όπως τον ονομάζουν οι απέναντι, που κλαίει βλέποντας από ψηλά για μιαν ακόμη φορά την κατάντια του ανθρώπινου είδους.
Α Υ Λ Α Ι Α
