Η Άρνηση και η Αυταπάρνηση
…Γένους θηλυκού και οι δυο λέξεις. Τι αξιοπερίεργο όμως..! Μία αντωνυμία μπροστά και αλλάζει το πεπρωμένο, η μοίρα του ανθρώπου, ολάκερου του πλανήτη… Καταστροφή ή σωτηρία λοιπόν, και όλα εξαρτιούνται από την ελεύθερη βούληση, κατά προέκταση σκέψη – που ανάξια νιώθω στιγμές πως μας εδόθη – το ποια λέξη από τις δυο θα επιλέξουμε.
Κοιτάζω από το παράθυρο τη βροχή και άτακτα το μυαλό ταξιδεύει σε όλα τα τραγικά δρώμενα των τελευταίων εβδομάδων που παρακολούθησα και που τα ώτα και τα μάτια μου αποθήκευαν χωρίς εντολή εντός μου..
…Έχω αρχίσει πια να αισθάνομαι τρικυμία εν ψυχή και κρανίων…
Ούσα πιστεύσασα εις έναν Θεόν σταμάτησα μέρες να προσεύχομαι για τον εαυτό μου, για την οικογένεια μου, την χώρα και τον κόσμο ολάκερο «προς πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…», παρά…. άλλαξα το «τροπάριο» μου «προς πάσαν μωρίαν του λαού μου»… Ναι.. Η άρνηση του Μωρ-Έλληνα συγκάτοικου μου λοιπόν, η αδιανόητη αυτή άρνηση να υπακούσει, που σκόρπισε περισσότερο φόβο και πανικό στη χώρα μου, που ενεργοποίησε αυστηρότερα μέτρα, ανησυχία για επιμήκυνση της αντιμετώπισης, για περισσότερα κρούσματα έσφιξε το στομάχι μου σαν τανάλια…
Και έτσι, απίστευτα, άρχισα να προσεύχομαι για το φάρμακο για την μωρία του λαού μου, γνωρίζοντας βεβαίως τις απειροελάχιστες πιθανότητες να θεραπευτεί.. καθώς ο Αϊνστάιν προ είπεν πόσο ανίατη είναι… Και αφού επιστημονικώς απορρίπτεται δεν μας μένει παρά να αναζητήσουμε το Υπερφυσικόν να παρέμβει.. – Δια της ατόπου δηλαδή και για τους μη πιστεύσαντες.. αν τύχει και με αφουγκραστούν..-
Και καθώς οι στάλες λοιπόν συνεχίζουν να πέφτουν στο παράθυρο, η ιδέας της αλλαγής της υπηκοότητας μου για πρώτη φορά τις ακολουθεί… Είναι η ανεκδιήγητη σκέψη η αιτία, πως εκείνη την τραγική στιγμή που εξαθλιωμένοι Ιταλοί ιατροί, στριμωγμένοι στην απόγνωση, χωρίς περίσσια όπλα, επέλεγαν με απαιτούμενη «αναισθησία», ποιος θα πεθάνει και ποιος θα ζήσει, σε μια ίδια παράλληλη στιγμή ο Μωρ-Έλληνας συγκάτοικος μου επέλεγε σε ποιο διόδιο θα σταθεί για να περάσει πιο γρήγορα…!
..780 θάνατοι σε μια μέρα, είπαν…2 ανά λεπτό, είπαν … ΑΚΟΥΕΙ;;; και το πέπλο του χάρου να απλώνεται ταχύτατα στην Ισπανία.. στο Ιράν.. σε όλη την Υφήλιο… – και αυτό- κοροϊδεύομαι πως ακόμη δεν μυρίσανε όλοι την μυρωδιά του θανάτου του γείτονα που πλησιάζει γιατί εξακολουθούν να φορούν τη prada τους.. -Δυνατή. Δε λέω.
…Και έτσι σταμάτησα να προσεύχομαι για τον εαυτό μου… Και το στομάχι μου να ζητά εξαγωγή στη σκέψη ξανά, πως εδόθη στη χώρα μου η ευκαιρία, η τύχη, η πιθανότητα να μη μετατραπεί σε Πομπηία και αυτή, και οι μισοί συγκάτοικοι μου να την πετάνε στα σκουπίδια σαν ειδοποιητήριο από τράπεζα…!
Πρώτη φορά που δεν αναρωτήθηκε ουδείς: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;; και αναρωτηθήκαμε πάμπολλοι νοήμονες : ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ;; Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ;; και να παρακαλάααααααω να μου μείνει ακατανόητο μέσα μου όλο τούτο.. Γιατί αλλιώς (;).. – Και ο αέρας να λιγοστεύει κάπου – κάπου γύρω μου… όχι από πνευμονία του ιού… μα από τη σάπια μυρωδιά της άρνησης του Μωρ-Έλληνα συγκάτοικου μου να αντιληφθεί τι συμβαίνει, θα πω για να το μαλακώσω ψεύτικα…
Ευτυχώς όμως..
Ευτυχώς.
Η ανάσα μου ξανάρθε. Θλιβερή μα ξανάρθε… Όταν οι στάλες οδήγησαν τη σκέψη μου στους αγωνιστές εκεί έξω στα συντρίμμια… στους ανθρώπους της αυταπάρνησης… της αυταπάρνησης των ιατρών, των νοσηλευτών, των πυροσβεστών, των φαντάρων, των αστυνομικών… που χιλιάδες παραδίπλα και εδώ νοσούν και αυτοί, θεραπεύονται και επανέρχονται στο καθήκον τους, μα που δυστυχώς μερικοί πεθαίνουν κιόλας… -στην Ιταλία 13 ιατροί!- … και μα τω Θεώ μου ντρέπομαι! Προχθές! Ντράπηκα τόσο όταν διάβασα πως ο Luigi και ο Giuseppe*, 70άρηδες συνταξιούχοι ιατροί, αψήφησαν τον καναπές τους , και εθελοντικά όρμησαν στην μάχη γνωρίζοντας σίγουρα, ενδόμυχα τους, πως θα έχαναν τη δική τους!… Ω μεγαλείο της αυταπάρνησης εσύ και ντροπή δική μου ! γιατί η δική μου απειροελάχιστη θυσία χωράει στο παράπονο μιας αγκαλιάς που μου λείπει, στα πρόσωπα των ανιψιών μου που λαχτάρησα , στο shopping therapy που τι καλά να ήμουν τώρα στο Χόντος! και στην ρίζα μου που θέλει βάψιμο μα που θα μείνει έτσι προς το παρόν…
….Και ντράπηκα γιατί εκείνη πάλι την παράλληλη στιγμή που οι γιατροί αυτοί, ωσάν Άγιοι δίπλα μας, όπως είπε ο Πάπας, ταξίδευαν ήδη στον άλλο κόσμο με αιτία να σώσουν εμένα, εσένα, τον πλανήτη – ο Μωρ-Έλληνας συγκάτοικος μου ξεχυνόταν δίχως αύριο μπούγια στις καφετέριες, στα πάρκα, στις εξοχές και στα νησιά μας σαν ανέπαφα με την πραγματικότητα ζόμπι!
….Και έτσι σταμάτησα λοιπόν να προσεύχομαι για τον εαυτό μου, μα να προσεύχομαι για όλους αυτούς…. εγώ η ανάξια… τους κατέχοντες της αληθινής αυταπάρνησης αυτού του κόσμου… να έχουν σθένος! και ένα μεγάλο «ταμείο» στην άκρη σαν γυρίσουν νικητές στα σπιτικά τους!… και εύχομαι εις τους αιώνες να γεννιούνται πάντα άνθρωποι της αυταπάρνησης… γιατί όσους κρατικούς μηχανισμούς και ερευνητικά κέντρα και να διαθέτεις… όσα εμβόλια και να ανακαλυφθούν… φάρμακα και παστίλιες… όσο η μωρία θα ζει και θα βασιλεύει… Χωρίς Αυτήν τίποτα δεν επιβιώνει εύκολα ….
Gogo Tria
και γιατί έτσι εύκολα θα την ονόμαζα πανάκεια της κάθε κολάσεως δια παντός…-
Έρρωσθε.
*πηγή: https://www.dailymail.co.uk-
Gogo Tria/ Τριανταφυλλιδου Γ. 23.03.2020
