Το μονοπώλιο του ΟΑΣΘ και η κοινωνική κατακραυγή, του Λευτέρη Δανιηλίδη
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις,παρόμοιες με αυτές που βιώνει αυτό το χρονικό διάστημα. Ο λόγος; Aπό την μία, ένας οργανισμός που επιχειρεί να ασκήσει την τακτική που εφάρμοζε με απόλυτη επιτυχία στο παρελθόν,με σκοπό την πολυπόθητη κρατική χρηματοδότηση. Από την άλλη,ένα κράτος που αρνείται να θέσει όρια και κανόνες και να προστατέψει τα κρατικά ταμεία από την κατασπατάληση. Οι συμβάσεις,άλλωστε,ανάμεσα στον ΟΑΣΘ και το Δημόσιο,πάντα εις βάρος του Δημοσίου και των πολιτών,τα λένε όλα.
Εκτός των άλλων,η πολιτεία πρέπει να αλλάξει στρατηγική σε ότι αφορά την νοοτροπία χρηματοδότησης οργανισμών. Η μορφή διεκδίκησης κρατικής χρηματοδότησης του ΟΑΣΘ δεν πρέπει να γίνεται με το ”έτσι θέλω” και με ασπίδα στα συμφέροντα της,του ίδιους του,τους εργαζόμενους του. Ένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργεί συνέχεια ως διαχειριστής της απληστίας του. Η κερδοφορία του ΟΑΣΘ σε συνδυασμό με τις υπολειτουργικές του υπηρεσίες που κοστίζουν προκλητικά περισσότερο από την αντικειμενική αξία των υπηρεσιών που προσφέρουν,δημιουργούν ένα δικαιολογημένο κλίμα ασφυξίας και εκμετάλλευσης στους πολίτες.
Πλέον,ο ΟΑΣΘ έχει περικυκλωθεί από τους ίδιους του τους χειρισμούς του. Το χρήμα που σταματάει να κινείται,εργαζόμενοι πολίτες,οι οποίοι δεν διαθέτουν δικό τους μέσο μεταφοράς και που αναγκάζονται να πληρώνουν ταξί,σε μια εποχή που η επιλογή αυτή,σε καθημερινά πλαίσια χαρακτηρίζεται ως πολυτέλεια,έχουν προκαλέσει την αίσθηση της κοινωνικής αγανάκτησης.
Σαν να μην έφτανε αυτό,η διοίκηση του ΟΑΣΘ προανήγγειλε νέα τιμολογιακή πολιτική από τον Ιανουάριο του 2017. Προφανώς,η διοίκηση του οργανισμού βρίσκεται σε πανικό,καθώς βλέπει οτι η μέχρι τώρα επίσχεση δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμενε και παίζει το τελευταίο χαρτί της,την αύξηση των τιμών των εισιτηρίων ως μορφή πίεσης στη κυβέρνηση.
Σε μια χώρα που γέννησε την Δημοκρατία και το διάλογο ως αναπόσπαστο στοιχείο της,ο διάλογος ,απ’όσο τουλάχιστον γίνεται αντιληπτό,περισσεύει σε ότι αφορά ζητήματα που ταλανίζουν την καθημερινότητα των πολιτών. Ένας οργανισμός με υποβαθμισμένες υπηρεσίες,καιροσκοπισμούς και τακτικισμούς που υπονομεύουν ακόμη περισσότερο τον χαρακτήρα του οργανισμού,θα παραμείνει το μονοπώλειο που εξοργίζει τους ίδιους της τους πελάτες.
Τέλος,να σημειωθεί και η ευθύνη της πολιτείας που υπόσχεται πάνω από μια δεκαετία το πολυφημισμένο Μετρό που όλοι ακούνε αλλά κανείς δεν βλέπει. Ένα Μετρό που έχει γίνει αντικείμενο αναφοράς σε διαδικτυακές σελίδες με ανέκδοτα και χιουμοριστικές συζητήσεις,χαρακτηρίζει την γενικευμένη κατάσταση που επικρατεί. Ίσως ήρθε η ώρα αυτό το Μετρό να το λάβει η πολιτεία υπ’όψιν στα σοβαρά.
Λευτέρης Δανιηλίδης, Φοιτητής στο τμήμα διοίκησης επιχειρήσεων με κατέυθυνση τον τουρισμό στο ΑΤΕΙΘ
