Η εκστρατεία, η οποία έχει ξεκινήσει για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στους Έλληνες νησιώτες, για την ανιδιοτελή προσφορά τους απέναντι στους πρόσφυγες, οι οποίοι φτάνουν κατά εκατοντάδες στις ακτές των νησιών έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Έχει δημιουργήσει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Ας δούμε γιατί η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης, είναι μία εφικτή επιλογή και ας προσπαθήσουμε να καταλήξουμε(ο κάθε ένας από εμάς) σε ένα συμπέρασμα.
Είναι ευρύτατα γνωστό ότι η χώρα βρίσκεται σε μία εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση. Η κρίση έχει δείξει το σκληρό της πρόσωπο σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και όσο ο χρόνος περνά τα πράγματα δεν δείχνουν τάσεις βελτίωσης. Ιδιαίτερα στην περίπτωση των κατοίκων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, είναι εύκολο να προστεθούν και άλλοι παράγοντες που επιτείνουν το πρόβλημα. Η μεγάλη απόσταση από το μητροπολιτικό κέντρο, η έλλειψη συχνών ακτοπλοϊκών δρομολογίων και η αισθητή μείωση του πληθυσμού το χειμώνα, παράλληλα με την κατακόρυφη πτώση στον αριθμό των θέσεων εργασίας είναι μερικοί μόνο από τους παράγοντες που διαμορφώνουν την καθημερινότητα των κατοίκων των νησιών. Ταυτόχρονα είχαν να αντιμετωπίσουν και την έλευση ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων, ο οποίος συνεχώς αυξάνεται, διωγμένων από τις πατρίδες τους, έχοντας χάσει οικογένεια και περιουσία και ζητώντας, όπως και οι αυτόχθονες κάτοικοι το αυτονόητο: μία ευκαιρία να ζήσουν. Μπροστά στην αδιαφορία της Ένωσης και στην πλήρη αποδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, οι νησιώτες, η πλειοψηφία των οποίων είναι αρκετά μεγάλοι σε ηλικία, αγκάλιασαν αυτούς τους ανθρώπους και δείχνοντας ιδιαίτερη φροντίδα στα παιδιά, άνοιξαν τα σπίτια τους και φρόντισαν στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους να τους προσφέρουν φαγητό, ρούχα και όσοι μπορούσαν στέγη. Δυστυχώς υπήρχαν(και υπάρχουν) και τα θλιβερά φαινόμενα Ελλήνων, οι οποίοι ασκούν βία εναντίον προσφύγων με σκοπό να τους εκδιώξουν. Τα φαινόμενα αυτά είναι αυτονόητα καταδικαστέα και αντισταθμίστηκαν και καταδικάστηκαν από την πλειοψηφία των ανθρώπων, οι οποίοι με γνώμονα την αγάπη και την αλληλεγγύη προσφέρουν, οτιδήποτε μπορούν(τα οποία δεν τους περισσεύουν πάντα).
Γιατί λοιπόν να μην τιμηθούν αυτοί οι άνθρωποι; Η διεθνής κοινότητα τους γυρίζει την πλάτη, επειδή επιδιώκει να καλύψει τα σφάλματα και την αδιαφορία της, όπως συνηθίζει στις ανθρωπιστικές κρίσεις. Αλλά γιατί κάτι τέτοιο να το κάνουμε και εμείς οι απλοί πολίτες; Επειδή δε μας αγγίζει; Κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος. Κανείς δε θέλει να βρεθεί στην κατάσταση που βρίσκονται οι άνθρωποι που αυτοί τη στιγμή πνίγονται στα νερά του Αιγαίου. Άνθρωποι αξιοπρεπείς, με οικογένεια, εργασία και υψηλή κοινωνική θέση που η μοίρα και τα συμφέροντα τους έπαιξαν το χειρότερο παιχνίδι. Σε ένα κόσμο, όπου κυριαρχεί η άποψη: σκοτώνω για να μη με σκοτώσουν, σε όλους τους τομείς, ας μη γυρίσουμε την πλάτη σε αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας στο μυαλό μας ότι πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση τους. Ας γίνουμε επιτέλους άνθρωποι και όχι μηχανές όπως οι ρυθμοί και η καθημερινότητα μας υποχρεώνουν. Ας τιμήσουμε τόσο αυτούς που μάχονται για μια ευκαιρία στη ζωή, όσο και αυτούς που συνδράμουν στο σκοπό τους.
Υ.Γ: Το Νόμπελ Ειρήνης έχει δοθεί σε υπερεθνικούς οργανισμούς ή αρχηγούς κρατών, οι οποίοι καμία στιγμή δεν προώθησαν την ειρήνη. Ήρθε η ώρα να δοθεί σε αυτούς που προωθούν τη ζωή.
Αγγελίδης Γρηγόρης, φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστημίου Μακεδονίας
*Το κείμενο αυτό αποτελεί προσωπική άποψη του κ. Αγγελίδη.
