Ένας χρόνος μετά το Όχι, γράφει ο Λευτέρης Δανιηλίδης

Ένας χρόνος μετά το Όχι, γράφει ο Λευτέρης Δανιηλίδης

Ένας χρόνος μετά την επαγρύπνηση του λαού και παράλληλα ένας χρόνος από την προδοσία του. Ποιος θα ξεχάσει αυτή την φλόγα στα μάτια των ανθρώπων στις συγκεντρώσεις, στις μεγαλειώδεις πορείες του ΟΧΙ που έμειναν στην ιστορία; Ποιος θα ξεχάσει την ελπίδα που ξύπνησε την ανάγκη για μια ζωή με αξιοπρεπείς όρους; Ποιος θα ξεχάσει τους νέους ,τους γονείς με τα παιδιά τους ακόμη και τους ηλικιωμένους, πολλές φορές ζευγάρια που πιανόντουσαν χέρι-χέρι φωνάζοντας όσο το δυνατόν μπορούσαν υπέρ του ΟΧΙ;

Η απάντηση βρίσκεται σήμερα. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι πλέον πιο εμφανή από ποτέ. Τα σημάδια κόπωσης της ελληνικής κοινωνίας για να πιστέψουν στην αλλαγή είναι λίγο περισσότερο από ορατά. Πιστέψαμε σε ένα όνειρο και ας μην ξέραμε τις συνέπειες και αυτό από μόνο του έδινε μια άγρια ομορφιά σε αυτό το λαϊκό αίτημα. Η αξιοπρέπεια είχε περισσότερη σημασία από τις οικονομικές επιπτώσεις του ‘ΟΧΙ’.

Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να κρίνει με έναν διαφορετικό, πρωτόγνωρο για τα μέχρι τώρα ελληνικά δεδομένα. Είχε αποφασίσει να επιλέξει όχι με βάση το προσωπικό, οικογενειακό συμφέρον αλλά με βάση την ελευθερία της από μια Ευρωπαϊκή Ένωση με απόλυτο ηγεμονικό χαρακτήρα που επιβάλει, επιβάλει, επιβάλει και ξαναεπιβάλει χωρίς να την ρωτήσει. Μέτρα λιτότητας με ημερομηνία λήξεως που κάθε χρόνο παρατείνονται. Μέτρα, νέα μέτρα και ξανά νέα μέτρα βαπτιζόμενα αυτή την φορά με άλλη ονομασία. Η λιτότητα έχει μετονομαστεί σε σχέδιο μακροπρόθεσμης ανάπτυξης. Ένα σχέδιο που έχει αντίκτυπο ως επί το πλείστον στον απλό λαό.

Μην έχετε αυταπάτες ότι μοιράστηκαν τα όποια βάρη. Το υπερκέρδος για τις μεγαλοεπιχειρήσεις καλά κρατεί. Οι απολύσεις εργαζομένων από τεράστιες επιχειρήσεις με αστρονομικό ποσό κεφαλαίου καλά κρατούν. Τα συσσίτια για τους άστεγους καλά κρατούν ,τα επιδόματα ανεργίας καλά κρατούν. Όχι ότι με την εφαρμογή της λιανικής ετυμηγορίας του λαού θα πίναμε και θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια… Αυτό, αν όχι ουτοπικό είναι και ανόητο. Εμείς ζητήσαμε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ που την καταπάτησε αυτή την φορά και μια ”αριστερή” κυβέρνηση.

Τώρα είναι αργά για αυταπάτες. Το παραμύθι των πολιτικών απατεώνων πρέπει να πάψει να βρίσκει πρόσφορο έδαφος.

Μόνοι μας θα σώσουμε το μέλλον μας. Θυμηθείτε ότι μόνο οι δούλοι περιμένουν κάποιον να τους ελευθερώσει.

*Ο Λευτέρης Δανιηλίδης είναι φοιτητής στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (Με κατεύθυνση τον τουρισμό) στο Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό Ίδρυμα Θεσ/νίκης